Moje dzisiejsze przemówienie będzie na temat tolerancji. Nie wiem czy wiecie o tym, że 16 listopada obchodzimy Światowy Dzień Tolerancji. Jest to ważne święto, ponieważ można zastanowic się nad tym jaką rolę w naszym życiu odgrywa akceptacja i czy jesteśmy tolerancyjni wobec innych. Szanowni Państwo! Dzisiejszy świat jest przepełniony okrucieństwem w stosunku do zwierząt, a my dzisiaj zebralismy się tutaj po to , aby zastanowić się w jaki… Na podstawie raportu można jednak wysnuć pozytywną tezę – w miarę upływu czasu problem e-uzależnień jest traktowany coraz poważniej. W roku 2016 NIK przeprowadził kontrolę „Przeciwdziałanie e-uzależnieniu dzieci i młodzieży” (nr P/16/070) wśród poradni psychologiczno-pedagogicznych, szkół i innych instytucji oświatowych. Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ Napisz przemówienie na temat tego , że warto znać utwory z listy lektur. Twoja wypowiedz powinna pełnić kilk… konradwisniewsp6pyad konradwisniewsp6pyad Omów problem wyboru wartości na przykładach bohaterów literackich z różnych epok. Każdy człowiek jest indywidualnością, dlatego też rożne wartości są dla niego ważne. Dla jednej osoby może to być miłość, a dla innej honor czy praca . Na przestrzeni epok zauważyć można takie Mianowicie: jaki temat wybrać oraz jak dobrze napisać przemówienie. 2.Walcząc z niedyspozycją mojej kreatywności, szukałam inspiracji w Internecie. Ci, którzy zrobili jak ja, pewnie zauważyli, że na wielu portalach, które pomagają odrabiać lekcje, pytania nas nurtujące pojawiały się wielokrotnie. Vbpc. Im częściej mamy okazję przygotowywać przemówienie i wystąpienia oraz wygłaszać je publicznie, tym sprawniej posługujemy się odpowiednimi sformułowaniami. Jednak osoby, które zaczynają dopiero swoją przygodę ze sztuką wystąpień, mogą czuć się nieco niepewnie. Przez co wystąpienia publiczne w biznesie mogą być dla nich prawdziwą zmorą i generować ogromny stres. Poniżej mały praktyczny przewodnik – czyli przydatne zwroty, które ułatwią nam zgrabne formułowanie myśli i płynne prezentowanie treści. To oczywiście tylko kilka propozycji, mam jednak nadzieję, że będą dla Ciebie inspiracją i znajdziesz swoje ulubione: Zwroty, które pomogą Ci nawiązać dobry kontakt ze słuchaczami „Cieszy mnie możliwość współpracy z Państwem” „Jestem przekonany, że będzie to inspirujące spotkanie dla nas wszystkich” „Jestem przekonany, że nasze spotkanie będzie udane i owocne” „Państwa zaangażowanie i podzielenie się z wszystkimi Państwa doświadczeniem w tej kwestii jest mile widziane” „Liczę na Państwa aktywność i współpracę” „Jest mi niezmiernie miło, że zostałem zaproszony na to spotkanie” Zaangażowanie słuchaczy, wywołanie interakcji ułatwią Ci natomiast takie zwroty „Zwróćcie Państwo uwagę na…” „Zauważcie, że…” „Czy zgadzacie się Państwo ze mną?” „Co o tym sądzicie?” „Czy taki argument do Państwa przemawia?” „Proponuję” „Polecam” „Zastanówmy się wspólnie nad” „Wielu z Państwa zapewne teraz pomyśli, że” „Kto z Państwa ….” Zwroty, których należy unikać to: „musicie”, „powinniście”. Zwroty, które prowadzą słuchaczy od jednego kluczowego punktu do następnego Przechodząc do następnego punktu… Nawiązując do poprzedniego punktu… Zmieniając kierunek… W szerszym kontekście… Rozwijając… Wracając… Podkreślając to co najważniejsze… Podsumowując… Kończąc… Zwroty, które pomogą zgrabnie zakończyć przemówienie „Bardzo dziękuję za sympatyczne spotkanie”. „Serdecznie dziękuję za gorące przyjęcie”. „Było mi niezmiernie miło”. „Cieszę się, że mogłem Państwa poznać i z Państwem współpracować”. „Dziękuję za Państwa aktywność podczas warsztatów”. „Życzę Państwu wielu sukcesów zawodowych”. Zwroty, których należy unikać na zakończenie wypowiedzi „Mam nadzieję, że nie było tak źle”. „Postaram się, aby następnym razem było lepiej”. „Myślę, że w przyszłości będę staranniej się przygotowywać”. „Wreszcie dobrnęliśmy do końca”. „Nie jestem mistrzem w prowadzeniu tego typu spotkań, ale – o dziwo- chyba się jakoś udało”. „Mam nadzieję, że Państwa nie zanudziłem” A okazja do praktycznych ćwiczeń jak zwykle na naszych szkoleniach, które znajdziesz TUTAJ. Autor: Magdalena Falkowska Artykuły i wideo, które mogą Ci się spodobać: Profilaktyka uzależnień to specjalistyczne, świadomie podejmowane działania uprzedzające, nastawione na zapobieganie niekorzystnym zachowaniom dzieci i młodzieży, które mogą doprowadzić do rozwoju u nich nałogu, a których wystąpienie wydaje się prawdopodobne. Tak rozumiana profilaktyka jest działaniem wspomagającym proces wychowawczy i ściśle z nim związanym. Czynniki ryzyka i czynniki chroniące w aspekcie uzależnień dzieci i młodzieży Na profilaktykę składa się redukowanie i eliminowanie czynników ryzyka, przy jednoczesnym inicjowaniu i wzmacnianiu czynników chroniących. Poprzez czynniki ryzyka rozumie się wszystkie cechy, sytuacje i warunki, które mogą sprzyjać rozwojowi uzależnień. W literaturze przedmiotu najczęściej wskazuje się następujące czynniki ryzyka rozwoju uzależnień u dzieci i młodzieży: wczesny wiek inicjacji nikotynowej, alkoholowej, narkotykowej;występowanie innych zachowań ryzykownych (np. kradzieże, bójki);przebywanie wśród rówieśników, którzy podejmują zachowania ryzykowne;stosunkowo wysoki poziom zapotrzebowania na mocne, ekstremalne wrażenia;niski poziom umiejętności społecznych;relatywnie duże trudności w zakresie radzenia sobie z przykrymi emocjami;nadmiernie restrykcyjne lub skrajnie liberalne warunki wychowawcze; brak bliskich relacji z rodzicami i wsparcia emocjonalnego z ich strony;niepowodzenia szkolne w aspekcie dydaktycznym oraz integracji z rówieśnikami;łatwy dostęp do substancji psychoaktywnych. Czynnikami chroniącymi są natomiast te cechy, sytuacje i warunki, które kompensują istniejące zagrożenia i zwiększają odporność jednostki na działanie czynników ryzyka, pozwalając jej uniknąć uzależnienia. Autorzy zajmujący się profilaktyką wskazują najczęściej następujące czynniki chroniące dzieci i młodzież przed uzależnieniami: odpowiedni poziom kontroli ze strony dorosłych;bliskie relacje z rodzicami i wsparcie emocjonalne z ich strony;adekwatny do wieku poziom umiejętności społecznych i radzenia sobie z przykrymi emocjami;stosunkowo wysoka odporność na stres i frustrację;umiejętność poszukiwania pomocy oraz wsparcia w związku z zaistniałymi sytuacjami trudnymi;pozytywny stosunek do nauki szkolnej;konstruktywne pasje i sposoby spędzania czasu wolnego;aktywny udział w pozytywnej grupie rówieśniczej;wiara i praktyki religijne;utrudniony dostęp do substancji psychoaktywnych. Typologia działań profilaktycznych W zależności od tego, jaki jest stopień zagrożenia uzależnieniem osób objętych działaniami zapobiegającymi, rozróżnia się trzy poziomy profilaktyki: uniwersalny, selektywny i wskazujący. Profilaktyka uniwersalna adresowana jest do całej populacji dzieci i młodzieży, prowadzona w bardzo dużych grupach. Ma na celu uniemożliwienie bądź opóźnienie kontaktów młodych ludzi z używkami. Odbywa się to najczęściej poprzez: dostarczanie dzieciom i młodzieży rzetelnych informacji na temat skutków zażywania substancji uzależniających;zwiększanie kompetencji emocjonalnych i społecznych dzieci i młodzieży;korektę błędnych przekonań normatywnych dzieci i młodzieży na temat stosowania substancji uzależniających;promocję zdrowego stylu życia, rozwijanie wśród dzieci i młodzieży postaw dbałości o zdrowie własne i innych ludzi. Profilaktykę selektywną kieruje się do mniejszych grup, obejmujących osoby obarczone zwiększonym ryzykiem uzależnienia. Są to dzieci i młodzież, u których ze względu na niewłaściwą sytuację społeczną, rodzinną, środowiskową lub niekorzystne uwarunkowania biologiczne występuje wyższe od przeciętnego prawdopodobieństwo rozwinięcia się nałogu. Mogą wśród nich być osoby, które mają już za sobą inicjację nikotynową, alkoholową lub narkotykową. Bardzo ważnym elementem profilaktyki selektywnej, oprócz działań charakterystycznych dla poprzedniego poziomu, jest tworzenie warunków, które umożliwią dzieciom i młodzieży wycofanie się z już podjętych zachowań ryzykownych. Profilaktyką wskazującą obejmuje się wybrane osoby, u których stwierdzono oznaki problemowego stosowania używek lub wczesne symptomy uzależnienia. W tym przypadku celem podejmowanych działań zapobiegawczych jest: zmniejszenie częstotliwości stosowania używek i zablokowanie mechanizmu przechodzenia na coraz bardziej szkodliwe wzory używania substancji uzależniających – co ma skutkować niedopuszczeniem do rozwinięcia się nałogu;przy jednoczesnym stwarzaniu warunków, które umożliwią dzieciom i młodzieży powrót do prawidłowego funkcjonowania społecznego. Model profilaktyki zintegrowanej W literaturze przedmiotu podkreśla się, że jednym z najefektywniejszych jest tzw. model profilaktyki zintegrowanej. Wyrósł on na gruncie stwierdzenia, że różnego rodzaju problemy w zakresie funkcjonowania psychospołecznego dzieci i młodzieży współwystępują ze sobą i są pochodną wielu wspólnych czynników ryzyka. W związku z tym, profilaktyka nie może koncentrować się na wyizolowanych, pojedynczych problemach i czynnikach ryzyka, z pominięciem pozostałych. Przeciwnie, musi każdorazowo postrzegać wszelkie zachowania ryzykowne dzieci i młodzieży w szerszym kontekście wielu innych problemów i reakcji destrukcyjnych. Dlatego też model profilaktyki zintegrowanej postuluje stosowanie rozwiązań prewencyjnych o charakterze całościowym, wieloaspektowym. Zapewnia to większą skuteczność i pozwala uniknąć tzw. pozornych efektów profilaktyki, czyli przesunięcia się objawów z jednego obszaru funkcjonowania dziecka na inny. Model profilaktyki pozytywnej Innym, równie efektywnym systemem oddziaływań zapobiegawczych jest tzw. model profilaktyki pozytywnej. Opiera się on na założeniu, że koncentracja tylko i wyłącznie na problemach nie jest najskuteczniejszym sposobem ich rozwiązywania. Najlepsze efekty osiągamy natomiast, gdy kładziemy nacisk na rozwijanie pozytywnego potencjału, mocnych stron dzieci i młodzieży oraz na wzmacnianie czynników chroniących ich przed uzależnieniem. Taka koncentracja na pozytywnych aspektach funkcjonowania młodych ludzi stanowi istotny czynnik motywujący ich do prowadzenia zdrowego trybu życia. Gdy nasi podopieczni odczuwają, że dostrzegamy i doceniamy ich dążenia w tym zakresie, starają się coraz bardziej spełniać nasze pozytywne oczekiwania względem nich i sprostać zaufaniu, jakie w nich pokładamy. Poprzez profilaktykę pozytywną należy także rozumieć identyfikowanie i wzmacnianie tej części dzieci i młodzieży, która nie podejmuje zachowań ryzykownych. Praktyka pokazuje bowiem, że osoby te często wstydzą się swoich prozdrowotnych postaw, uważając je za rzadkie i niepopularne. Należy więc utwierdzić je w przekonaniu, że wybrały właściwy model postępowania oraz sprawić, by nie czuły się z tego powodu negatywnie postrzegane przez rówieśników. Ponadto wskazane jest takie zaaranżowanie oddziaływań wychowawczo-profilaktycznych, by osoby te mogły pełnić role liderów zdrowego stylu życia w sensie pozytywnego przykładu, wywierając, z naszą pomocą, właściwy wpływ na rówieśników. Strategie profilaktyczne Podejmując działalność profilaktyczną, można stosować kilka różnych strategii. Strategia informacyjna polega na dostarczaniu dzieciom i młodzieży rzetelnych, adekwatnych do ich wieku i poziomu rozwoju informacji na temat negatywnych skutków sięgania po substancje uzależniające. Takie działanie samo w sobie nie jest efektywne. Odnosi pożądany skutek dopiero w połączeniu z kilkoma pozostałymi strategiami, kiedy stanowi ich uzupełnienie. Strategia edukacyjna kładzie nacisk na rozwijanie u dzieci i młodzieży szeregu umiejętności psychologicznych i społecznych, takich jak: nawiązywania i podtrzymywania konstruktywnych kontaktów interpersonalnych; radzenia sobie z przykrymi emocjami, stresem i frustracją; rozwiązywania konfliktów; poszukiwania wsparcia w sytuacjach trudnych; opierania się destrukcyjnym naciskom otoczenia. Jest to bardzo efektywna strategia, dlatego też może być stosowana nawet samodzielnie. Strategia alternatyw to stwarzanie warunków, dzięki którym dzieci i młodzież mogą w sposób konstruktywny, sprzyjający zdrowiu i akceptowany społecznie zaspokajać swoje potrzeby i osiągać satysfakcję życiową. Najczęściej jest to umożliwianie młodym ludziom zaangażowania się w atrakcyjne dla nich formy pozytywnej działalności: sportowej, artystycznej lub charytatywnej. Tego typu zajęcia mają stanowić dla nich alternatywę wobec zachowań ryzykownych. Omawiana strategia bardzo dobrze sprawdza się jako uzupełnienie działań edukacyjnych i informacyjnych. Strategię interwencyjną stanowi pomoc dzieciom i młodzieży, którzy znaleźli się w sytuacji kryzysowej. Polega na udzielaniu im wsparcia w zakresie identyfikowania i rozwiązywania zaistniałych problemów. Opisane strategie profilaktyczne cechują się różnym stopniem skuteczności. Dlatego też najlepiej jest stosować je razem, aby się wzajemnie uzupełniały i wzmacniały swoją efektywność. Warunki zapewniające największą skuteczność oddziaływań profilaktycznych W literaturze przedmiotu wskazuje się kilka warunków, które spełnione łącznie zapewniają wysoką skuteczność podejmowanych oddziaływań profilaktycznych. Profilaktykę trzeba wdrażać jak najwcześniej, nawet wobec kilkulatków. Tak wcześnie rozpoczęte działania zapobiegawcze należy kontynuować na wszystkich etapach edukacyjnych, poszerzając je o coraz to nowe elementy, adekwatnie do rozwoju dzieci. Zabiegi profilaktyczne muszą być bowiem każdorazowo dostosowane do rzeczywistych potrzeb adresatów oraz adekwatne do ich poziomu funkcjonowania poznawczego, emocjonalnego i społecznego. Implikuje to zasadę, że prewencja nie może opierać się na jednorazowych akcjach. Powinna być działalnością regularną, prowadzoną systematycznie, na zasadzie cyklicznego powracania do poszczególnych wątków. Ponadto działalność zapobiegawcza nie może ograniczać się do jednego typu problemów. Powinna obejmować możliwie szeroki zakres obszarów stanowiących zagrożenie. Ważna jest także metodyka działań profilaktycznych. Trzeba je prowadzić w oparciu o aktywny udział dzieci i młodzieży, czyli z wykorzystaniem dwustronnego modelu komunikacji i otwartego stylu porozumiewania się dorosłych z dziećmi i młodzieżą. Tekst powstał w oparciu o następujące źródła: S. Grzelak (red.): Vademecum skutecznej profilaktyki problemów młodzieży. Przewodnik dla samorządowców i praktyków oparty na wynikach badań naukowych;R. Porzak (red.): Profilaktyka w szkole. Stan i rekomendacje dla systemu oddziaływań profilaktycznych w Polsce; Autor: Elżbieta Wika – pedagog Szkoła Podstawowa – portal dla nauczycieli Napisz przemówienie do kolegów i koleżanek na temat fonoholizmu-uzależnienia od telefonu na 4 Naj. Wychodzę. Kiedy słyszę kiepskie przemówienie, po prostu wychodzę, żeby nie marnować własnego czasu i nerwów. Wychodzę też, kiedy widzę pierwszy slajd przeładowany tekstem. I jeszcze usypiam, ale tylko wtedy, kiedy prezentacja jest długa, a ton głosu mówcy jest płaski jak scena, na której stoi (i akurat z jakiegoś powodu nie wyszedłem wcześniej). Nikt nie chce, żeby na jego wystąpieniach ludzie usypiali albo z nich wychodzili. Mówca reprezentuje firmę i jej markę, a nawet jeśli reprezentuje siebie – również reprezentuje markę – swoją własną. W przerwach konferencji uczestnicy rozmawiają z prelegentami i to ci, którzy zaciekawili publiczność mają wokół siebie największe grono rozmówców. Tacy prelegenci potrafią w rozmowach kuluarowych zainteresować słuchaczy do zgłębienia tematu, przybliżyć ideę czy produkt, a nawet go sprzedać. Apple odniosło tak olbrzymi sukces dlatego, że Steve Jobs potrafił w swoich przemówieniach sprawić, że słuchacze pożądali tego, co akurat prezentował. Pokazujesz swój produkt na konferencji, ponieważ chcesz nim zainteresować, a nie od niego odepchnąć. Czy jesteś w stanie nauczyć się przemawiać tak, by wzbudzić w słuchaczach ciekawość? Nawet gdy nie masz doświadczenia? Lub gdy boisz się występować na scenie? Odpowiedzi brzmią kolejno: tak, tak i tak. Zacznij od początku. Tego właściwego. Wstęp, rozwinięcie, zakończenie. To są trzy elementy przemówienia, o których trzeba pamiętać. Tak, to naprawdę jest takie proste. Niestety większość mówców zapomina o pierwszym, przynudza w drugim, a trzeci prezentuje szczątkowo. Początek przemówienia w temacie “Technologie przemysłu włókienniczego”, może brzmieć tak: Chciałbym wam opowiedzieć dzisiaj o technologiach wykorzystywanych w przemyśle włókienniczym. Pierwsza z nich to… Lub tak: Jest kilka rodzajów przemysłu, których produkty trafiają do każdego z nas. Produktów jednego z nich używamy przez 24 godziny na dobę, nawet teraz, gdy bierzemy udział w tej konferencji. Kobiety spędzają godziny wybierając je, a mężczyźni… mniej, ale wszyscy lubią czuć się w nich dobrze. Czy wiecie, w jaki sposób wyprodukowano wasze ubrania? Opowiem wam o trzech technologiach, które na to pozwalają… Różnica jest drastyczna. Pierwsze przemówienie to sucha teoria o maszynach, drugie – opowieść o czymś bliskim słuchaczom. Czy nie lepiej byłoby zacząć od słów, które przykują uwagę słuchacza? Wielu prezenterów kompletnie pomija wstęp, skupiając się na zawartości i nie zdając sobie sprawy, że jesli na początku (niektóre badania mówią o 8 sekundach) nie zainteresują swojej publiczności, to ta po prostu nie będzie ich słuchać. Co możesz zrobić? Od Hansa Roslinga, który w 2012 roku gościł na liście 100 najbardziej wpływowych ludzi świata magazynu TIME, dostałem świetną radę. Powiedział mi, że gdy wychodzi na scenę, najpierw buduje więź między sobą i publicznością. Ta więź, raz zbudowana, jest łatwiejsza w utrzymaniu, co w dalszej części pozwala mu skupić się na przemówieniu. Oczywiście więź to nie wszystko. Istotne jest, żeby utrzymać dobry poziom prezentacji (w przypadku Hansa Roslina to nie problem), ale mocny początek to klucz. Jest kilka rzeczy, które możesz zrobić na początku, żeby zainteresować swoich słuchaczy i zdobyć ich sympatię. Publiczność Możesz odwołać się do osobistych spraw uczestników, jak w przytoczonym przykładzie. Słuchacze poczują, że temat jest im bliski (może nawet bliższy niż myśleli na początku?). Albo, tak jak Hans Rosling, wywołać śmiech przez zestawienie ze sobą tematów dość skrajnych, ale obu dotyczących publiczności. Czy jesteś w stanie słuchać samych statystyk przez 13 minut? Tak, jeśli prezentujący jest lepszy, niż niejeden komentator sportowy. Polecam sprawdzić. Budowanie więzi w ten sposób daje nam więcej niż temat prezentacji, który potencjalnie ciekawi większą część publiczności. Humor Nawet poważni prezesi firm nie stronią od żartów. Warto to wykorzystać, nawet w trakcie konferencji biznesowych. Odpowiedni żart wykorzystany na początku przemówienia szybko zbuduje więź z publicznością i wprowadzi dobry, swobodny nastrój. Jeśli występujemy w późniejszej części konferencji lub jeśli poprzedni mówca po prostu przynudzał, humor ma szczególną wartość. Dodaje nowej energii i oczyszcza umysł. Najlepszy zawsze jest żart sytuacyjny, bo – po raz kolejny – jest bliższy publiczności. Żarty i dowcipy należy jednak traktować z pewną dozą ostrożności. Nasz żart może nie bawić słuchaczy lub możemy łatwo przesadzić i niezamierzenie wywołać oburzenie. Jeśli brak ci doświadczenia, lepiej przygotuj sobie dobry początek, a żart niech będzie tylko wsparciem – jeśli nie da pożądanego efektu, to wciąż będziesz wiedział, że twój wstęp jest interesujący i zaangażuje słuchaczy. Posłuchaj krótkiego żartu-opowiastki Benjamina Zandera. Pytania Dlaczego? Po co? Jak? Te pytania bywają koszmarem niejednego rodzica. Doskonale świadczą jednak o tym, że człowiek interesuje się wszystkim dookoła od małego. Jesteśmy naturalnie ciekawi świata i na szczęście nie mija nam to wraz z wiekiem. Zadanie odpowiednich pytań na początku przemówienia, może zwrócić uwagę słuchaczy na resztę przemówienia. Dobrze jest zapytać o coś, na co odpowiedź mogłaby rozwiać jakąś tajemnicę, rozwiązać problem lub ułatwić życie osób na widowni. Technikę tę świetnie wykorzystuje w swoim przemówieniu Simon Sinek. Krótka historia Również z dzieciństwa zostało nam zainteresowanie historiami. Ba, po naszych starożytnych przodkach odziedziczyliśmy upodobanie do opowiadania i słuchania historii. Używając barwnego języka opowieści, można stworzyć angażujący początek, który zaintryguje publikę. Posłuchaj tylko drugiego przemówienia Simona Sineka. Historie mogą też dodać wiarygodności twojemu przemówieniu Kiedy przygotowywałem Olę Ławrynowicz ze Spiruu do jej przemówienia na TEDxWroclaw, poradziłem jej, żeby zaczęła właśnie od krótkiej historii. Jej prezentacja dotyczyła spiruliny i miała na celu uświadomić ludziom, że istnieje bogata w mikroelementy alga. Ola mogła zacząć “od początku” i po prostu powiedzieć, że taka alga istnieje, a potem przejść do jej opisu. Zamiast tego zabrała widzów w podróż do Afryki, gdzie pewne plemię, pomimo ubóstwa, nie ma problemów z niedożywieniem, dzięki pewnej “rzeczy”. Do obejrzenia tutaj. Kiedy będziesz pracować nad swoim następnym przemówieniem, zastanów się, co możesz zrobić, żeby od pierwszych sekund zainteresować swoich słuchaczy. Zbuduj z nimi więź, wzbudź w nich emocje, oczaruj ich ciekawą historią. Którąkolwiek drogę obierzesz, możesz mieć pewność, że dostrzeżesz efekty. Oczywiście publiczność będzie oczekiwała, że utrzymasz poziom przemówienia przez cały swój czas na scenie i o tym, jak skonstruować resztę swojej wypowiedzi, napiszę w kolejnych artykułach. “Terapeuta uzależnień nie może być czynnie uzależniony. Terapeuta uzależnień stale powinien poszerzać swoją wiedzę na temat mechanizmów nałogu. Terapeuta uzależnień potrafi uwzględniać sferę seksualną pacjenta – mówić o niej bez zahamowań, ale i z szacunkiem. Terapeuta uzależnień nie może nie popełniać błędów”. Powyższe wymagania, co do terapeutów, pracujących między innymi z osobami uzależnionymi od seksu, zostały omówione w dniach 4 i 5 października, na konferencji zatytułowanej “Diagnoza i terapia uzależnienia od seksu”, zorganizowanej przez terapeutów Ośrodka Leczenia Uzależnienia i Współuzależnienia “Radzimowice”. Spotkanie w Szklarskiej Porębie było pionierskim wydarzeniem tego typu w Polsce, gdyż terapia uzależnionych od seksu i miłości stawia dopiero swoje pierwsze, jeszcze niepewne, kroki. Na temat erotomanii funkcjonuje wiele mitów. Często, nawet wśród psychologów, powtarzany jest stary żart, że jak masz być od czegoś uzależnionym, to niech to będzie seks. Niestety, uderza to w osoby, dla których zachowania seksualne stały się obsesją wprowadzającą zamęt w ich życiu. Na spotkanie w Szklarskiej Porębie przybyli zarówno terapeuci leczenia uzależnień, jak i zdrowiejący erotomani. Prowadzący dzielili się swoimi doświadczeniami z pomagania osobom uzależnionym. Pierwsze przemówienie przybliżało zagadnienie diagnozy. Zostały omówione główne cechy uzależnień, takie jak: narastająca koncentracja życia wokół nałogu, charakterystyczne objawy abstynencyjne związane z odstawieniem substancji lub zachowań, przymus powtarzania destrukcyjnych zachowań oraz zmiana ich intensywności. Te osiowe objawy nałogu, zostały następnie powiązane z objawami uzależnienia od seksu. Niezwykle istotnym punktem programu był wykład psychiatry, dr Macieja Wojtyły, na temat biochemicznej podstawy uzależnienia. Omówił on w jaki sposób zachowania seksualne mogą zmieniać neurochemię mózgu i wywoływać efekty podobne do spożywania narkotyków. Wykazał, że poprzez łączenie różnych zachowań seksualnych, erotomani stymulują mózg do wytwarzania potrzebnych im substancji, które zmieniają ich samopoczucie. Podczas przeżywania orgazmu mózg produkuje duże ilości endorfin, które podobnie jak opiaty (np. heroina), działają znieczulająco. W sytuacji ryzyka czy zagrożenia (podobnie jak podczas kradzieży, hazardu, sportów ekstremalnych), w mózgu wzrasta ilość chemicznych przekaźników podobnych w działaniu do amfetaminy. Erotomani “dozują” sobie silny narkotyczny “haj” poprzez, na przykład, łączenie seksu z ryzykiem. Osoby uzależnione od substancji – narkotyków, leków, czy alkoholu – mogą się od nich uwolnić, gdy przestaną je zażywać i zachowają całkowitą abstynencję. Z erotomanami sytuacja wygląda inaczej – oni nie muszą substancji dostarczać z zewnątrz, gdyż nauczyli się stymulować swój mózg do wytwarzania “własnego narkotyku”. Kolejne punkty programu konferencji koncentrowały się na pytaniu: jak pomagać osobom uzależnionym od seksu wychodzić z nałogu? Poruszono również problem akceptacji własnego uzależnienia, zwłaszcza w pierwszym okresie zdrowienia. Wieczorem, po zakończonym programie, odbył się mityng otwarty Anonimowych Erotomanów. W kolejnym dniu omówiono zadania na pierwszy rok zdrowienia. Kierownik ośrodka, mgr Piotr Barczak, przedstawił główne cele sześciotygodniowej terapii. Do ośrodka w Szklarskiej Porębie trafia wiele osób z więcej niż jednym nałogiem. W pierwszej kolejności, pacjenci otrzymują pomoc w wychodzeniu z uzależnienia od substancji. Niemniej, terapeutom zależy, aby podczas leczenia uwzględniać całe doświadczenie człowieka i rozbrajać również mechanizmy nałogowych zachowań. Zapobiega to zastępowaniu jednego nałogu drugim. W przypadku leczenia erotomanii, przed terapeutami są postawione 4 główne zadania: rozstrzygnięcie tego, czy dana osoba jest czy nie jest erotomanem, ustalenie listy abstynencji, rozbrajanie mechanizmów uzależnienia, rozpoznanie cyklu uruchamiania się. Kolejny mówca omówił kwestię “planu na wyjście”, tzn. opracowania przez pacjenta strategii radzenia sobie w życiu, po wyjściu z ośrodka. Mgr Ewelina Sikora przedstawiła jak tworzy się taki plan i w jaki sposób pomaga on w dalszym zdrowieniu. Każdy z punktów programu konferencji “Diagnoza i terapia uzależnienia od seksu” był zakończony dyskusją. Zdrowiejący erotomanii dzielili się własnymi spostrzeżeniami na temat uzależnienia i swojego zdrowienia. Autor: Patrycja Kłosowicz

napisz przemówienie na temat uzależnień